“ İkinci çocuk ne zaman olmalı? İdeal bir zaman var mı? ’’ diye sordum durdum çevremdeki tüm kadınlara. İkisi beraber büyüsün mantığıyla arka arkaya çocuk yapanlar, ikisine birden yetişemiyorum her şey eksik kalıyor düşüncesiyle tırlatmanın eşiğinde. 3-4 yaş bırakanlar “ -beni ve ona ait hiçbir şeyi paylaşmak istemiyor, sürekli benimle oynamak istiyor bebekle ilgilenmeme tahammülü yok, bilinçsizce kardeşine zarar veriyor.’’ dediler, kafaları oldukça karışık. 6 yaş civarında bırakanlar “- kardeşler arasında çağ farkı oluşuyor, birlikte oynayamıyorlar, okul çağı olduğu için defterler, silgiler, kalemler vs her zaman problem sebebi, bir de kardeşin canını acıtmak için bilinçli yapılan hareketler, zarar vermek için uğraşlar, kıskançlık krizleri…’’ dediler, benim de içinde bulunduğum bu grup depresyonun eşiğinde, maalesef depresyona bile çocukla girilmiyor 🙂
Sonuç olarak herkes şikayetçi. Bu nedenle de sabit ideal bir zaman aralığı yok. Eşlerin ortak kararıyla fakat en çok annenin fiziksel ve ruhsal hazır hissetme durumuna göre çocuğa karar verilmelidir.
İkinci çocuğun doğumuyla ailede dengeler büyük ölçüde değişir. Artık evin tek gözbebeğine ”rakip’’ gelmiştir ve gizli bazen de alenen bir savaş başlar. Büyük çocuk bebeğin doğumundan sonraki ilk zamanlar tepki vermeyebilir. Bu durum sizi hemen rahatlatmasın. Sadece şaşkınlığını atmaya çalışıyordur. Sonraki süreçte çocuk da emzik istemek, bez bağlatmak, bebekçe konuşmak gibi bazı davranışlar görülebilir bu oldukça doğal bir durum.
Bebek biraz büyüyüp ilgi odağı olduğunda öfkesinden nasibinizi alacaksınızdır. En çok anneye duyulan öfke (çünkü anne çocuğu dünyaya getirdi, babanın hiçbir suçu yok! ) uzun sürüyor. Her sabah “sen ne kötü bir insansın, ne kötü bir annesin’’ diye uyandırıldığımı hatırlıyorum. Artık eskiye göre daha huysuz, daha keyifsiz ve daha saldırgan bir çocuğunuz var hayırlı olsun 🙂
Yine de bu sizi korkutmasın. Bebeğin, kendisi için tehdit oluşturmayacağını anlayınca sıkıntıları azalacaktır. Kardeşler arasındaki çekişmeler son derece doğal ve insanidir.
Kardeşler ne kadar kavga gürültü ile büyürlerse büyüsünler, anne babanın doğru yaklaşımı ile ileride birbirlerinin en yakın arkadaşı olacaklardır.
bakımlıbayan_02
02 Mart 2015 at 08:36
Benim ablamla aramda 10 yaş var. Çok iyi anlaştık hep o zaten çok istemiş bir kardeşi olmasını bana hep der Sen benim sayende oldun diye 🙂 Ama ben kızımla kardeşi arasında o kadar yaş farkı olmasını istemem. Şu an zorlanıyorum tam rahata alışmışken bir daha aynı şeyleri yaşamaktansa çok zor biliyorum ama ikisini bir arada idare ettirmek gerekli 🙂
Zehra GERGEROĞLU
04 Mart 2015 at 14:53
Rahata kavusunca gerçekten zor oluyor fakat en doğru zaman hazır hissettiğiniz zamandir yoksa işkenceye dönüşüyor
Gamzenindunyasi_05
02 Mart 2015 at 10:50
Benim kardesim ile 3 yas farkimiz var. O dogdugunda bana “senin simdi kucuk kardesin var, abla olarak annene yardim edip kardesinden sorumlusun” demistiler. Hatirliyorum ki kendimi birden cok büyümüs ve gururlu hissettim. 🙂 KIzim simdi 2,5 yasinda ama kardes konusunda daha emin degiliz. Uzun araliktan sonra yine calismak istiyorum,o yüzden de olmayabilir. Bakicagiz artik…
mahmut3
02 Mart 2015 at 12:49
:):(:D:S
bütün duygu değişimlerini 1 aydır ben yaşıyorum ne yazık ki.
oğlum 7 yaşı içinde çok istedi bir kardeşim olsun diye ve şu an az kaldı ikinci çocuk için,
oğlum her ne kadar çok istesede gnlük gidelim kardeşim hadi gelsin artık dese de, 3 haftadır okulda okuduğu hikayeleri anlatmak istemiyor sürekli unutuyorum diyor.
rehber öğretmen tavsiyesiyle doktora götürdük doktor kontrol etti bir şeyi yok çeşitli tetkikler birşeyi yok, sınıfta mükemmel, evde mükammel ama unuttum diyor sürekli,
doktor en son eşime ” çocuk bekliyorsunuz ve bu ona bir tepki olarak dışa vurum olmuş” dedi.
biraz uzadı ama olsun
teşekkürler yazı için iki çocuk arasında yaş farkı hiç önemli değil eşimle abisi arasında 20 yaş var ama aralarında anlaşamama bitmedi
anlatabildim galiba
Zehra GERGEROĞLU
04 Mart 2015 at 14:50
Yaş farki çağ farkı yaratabilir bu paylaşımlar açısından önemli yoksa yaş farkı olsada anlaşabilir kardeşler. Aynı durumu bende yaşadım kabus gibi bir yıldı bunun üzerine anne-çocuk eğitimi aldım öğrendiğim en önemli şey ben diliyle konuşup onu birey olarak görmek sohbet edebilmek. Ne yaptın nasıl yaptın değil beraber hayal kurmak, kardeşinle hangi oyunları oynayacaksin büyüdüğünde beraber nereye tatile gideceksiniz vs
sonsuz hatta abartılı sevgi gösterin bu süreç geçici biraz sabır sevgiler
Cem Baki
02 Mart 2015 at 15:36
Biz 3 erkek 1-2 yıl arayla doğmuşuz. Belki ailem için zor olmuştur ama bizim için çok iyiydi. Birlikte oynayabilmek çok güzel.
Zehra GERGEROĞLU
02 Mart 2015 at 22:08
Özellikle anneniz zorlanmistir ama beraber büyümek bağları güçlendiriyor bence. Büyüdükten sonra da paylaşımlar keyifli olmalı
melike_06
03 Mart 2015 at 03:39
Benim ablamla aramda 6 kardeşimle 3 yaş fark var. Ancak her ikisiylede kötü anlaştığımı hatırlamıyorum. Sanırım annem güzel anlatmıştı kardeşim olacağı zaman. Ablamda beni hiç istememezlik yapmadı. Hatırlıyorum da dışarı çıkmak için annem hep beni de gezdirmesi şartıyla izin verirdi:) o zamanlara dönebilsek keşke
Zehra GERGEROĞLU
04 Mart 2015 at 14:19
Keşkee:) anlaşılan bu konuda anneniz çok başarılıymış dengeyi güzel kurmuş demekki
hüseyin
03 Mart 2015 at 16:24
Bir şekilde çocuklar arasında anlaşamama ortaya çıkması normal bence, çünkü onlar sevginin bölündüğünü düşünüyorlar, bunu az biraz onlara sezdirdiğimiz anda bu konu çekinilmez olması normal
Zehra GERGEROĞLU
04 Mart 2015 at 14:06
Yazımda da belirtidiğim gibi çok doğal ve insanı. Dediğiniz gibi hissettirmemek lazım.Bir sonraki yazım da ne yapmak gerektiğinden bahsedeceğim
Nur
06 Mart 2015 at 10:09
Yazılarınızı takip ediyor ve begeniyorum genç kızlar içinde tavsiyelerde bulunursanız yazılarınızda sevinirim
Zehra GERGEROĞLU
09 Mart 2015 at 09:38
Çok teşekkür ederim. Tavsiyenizi mutlaka dikkate alacağım
kazım-3
09 Mart 2015 at 08:22
Her ne kadar anne baba iki kardeş arasında ayrım yapmasa da bir şekilde çocuk ayrıl olduğunu diğer kardeşin anne baba tarafından daha çok sevildiğini düşünür…
Zehra GERGEROĞLU
09 Mart 2015 at 09:26
Maalesef bu hep böyle olmuştür. Belki de biz farketmeden bize daha yakın hissettiğimize farklı davranıyor olabilirmiyiz
sezer-3
09 Mart 2015 at 08:30
Artık evin tek gözbebeğine ”rakip’’ gelmiştir. Rakip sözü benim için biraz üzücü geldiyse çocukların bunu düşündüğünde yaşadıkları daha üzücüdür.
Zehra GERGEROĞLU
09 Mart 2015 at 09:35
Çocuklar iç dunyalarinda yaşadıklarını farklı şekillerle gösteriyorlar. Yaptıklarından çok yoğun duygular yaşadıkları belli ve çok üzücü
eser
08 Mayıs 2015 at 21:25
Ya evet kuzenlerimden biliyorum ancak bazen tam tersi durumlar ya da daha ilginç durumlar da olabiliyor örneğin benim kuzenim kardeşi olmadığı için anne babasına baskı yapıyor ve odasında gizli gizli ağlıyor o da ilginç bir durum…